JAK ważne jest posiadanie humidora?

Jeśli dość szybko kupujemy i wypalamy cygara – słowem, nie trzymamy ich długo – posiadanie humidora nie jest koniecznością. Na krótką metę wystarczy szczelny, plastykowy pojemnik na żywność lub inne urządzenie z nawilżaczem. Umieszczone tak cygara mogą przetrwać całą wieczność. Decydując się na to rozwiązanie należy pamiętać o zapewnieniu ruchu powietrza w pojemniku, m.in. w celu zmniejszenia nadmiaru wilgotności, która może spowodować powstanie pleśni. Chyba jedyną wadą tego sposobu jest to, że w ten sposób przechowywane cygara pozbawione są owego charakterystycznego zapachu drewna cedrowego, który zapewnia dobrej jakości humidor. Lecz i na to jest rada. Między cygarami bowiem można umieścić cedrowe osłonki z pudełka cygar lub wyłożyć nimi dno pojemnika. Jednakże najlepiej sprawdza się klimatyzowane zacisze cedrowego humidora, w nim bowiem cygara dojrzewają najlepiej, lecz warto wiedzieć, że istnieje niedroga alternatywa.

 

JAK skalibrować higrometr?

Większość analogowych higrometrów dostępnych na rynku pracuje z tolerancją +/- 4-5% (lub nawet więcej) w zakresie wilgotności 40-80%. Wprawdzie urządzenia takie są fabrycznie skalibrowane, to jednak sytuacja może wymknąć nam się z rąk po zapełnieniu humidora cygarami. Do ustalenia odczytu i dokonania korekty ewentualnej odchyłki w odczycie higrometru wystarczy użyć trochę soli kuchennej, szczelnego pojemnika (lub woreczka) i plastykowej nakrętki od butelki. Metoda jest banalnie prosta. Łyżeczkę soli wsypujemy do nakrętki, zwilżamy ją kilkoma kroplami wody (najlepiej destylowanej), tak aby nie rozpuścić soli i dbając o to, aby higrometr nie stykał się z solą. Po dodaniu umiarkowanej ilości wody do soli wilgotność w szczelnie zamkniętym pojemniku powinna wynosić dokładnie 75%. Uszczelniamy zatem pojemnik (nie usuwając resztek powietrza uwięzionego w jego wnętrzu) i zamykamy go. Po mniej więcej sześciu godzinach warunki wilgotności powinny się już na tyle ustabilizować, by odczytać właściwy poziom wilgotności. W przypadku innej wartości niż 75% należy różnicę odczytu skorygować śrubą lub pokrętłem znajdującym się z tyłu higrometru. Jeśli jednak takiej śruby brakuje, kalibracja nie jest możliwa. W takiej sytuacji za każdym razem uwzględniamy różnicę w odczycie i o nią korygujemy podawaną przez urządzenie wilgotność. Jeśli higrometr nie reaguje na zmieniające się warunki wewnątrz pojemnika (lub woreczka), należy go wyjąć i sprawdzić odczyt, dmuchając nań lub traktując ciepłym powietrzem. Można też spróbować owinąć higrometr – na co najmniej pół godziny – ciepłym, wilgotnym ręcznikiem papierowym.

 

JAK postępować z wysuszonymi cygarami?

Wbrew pozorom nie jest to łatwa sprawa, bo jeśli nasze cygara są zbyt wysuszone nie ma większych nadziei na ich uratowanie. Jednakże próbować zawsze warto. Przede wszystkim musimy uzbroić się w cierpliwość. Dlaczego? Ano dlatego, iż proces odnowy cygar może potrwać kilka tygodni lub nawet miesięcy. Każde cygaro traci wilgotność powoli, dlatego też odzyskać powinno ją tak samo wolno.

Tak więc zaczynamy od umieszczenia cygar w humidorze lub innym zamykanym pojemniku z nawilżaczem, który nie był ostatnio nadmiernie nawilżany. Pozwalamy cygarom poleżeć w umiarkowanie wilgotnym środowisku przez kilka dni, aby liście wchłonęły nieco wilgoci. Po tym czasie napełniamy nawilżacz tylko częściowo i znowu dajemy cygarom tydzień spokoju. Dobrze jest obracać cygara co kilka dni. Wreszcie uzupełniamy nawilżacz do maksimum wodą, by nasze wysuszone cygara dalej wchłaniały wodę. Opisana kolejność postępowania jest ważna, albowiem koniecznie musimy umożliwić powolne wchłanianie wilgoci przez cygaro. Zbyt szybkie, jednorazowe ich nawodnienie może bowiem prowadzić do pękania, czyli w przypadku cygar premium – do istnej katastrofy. I jeszcze raz: musimy uzbroić się w cierpliwość, gdyż prawidłowy proces odnowy trwa całe tygodnie.

W przypadku posiadania bardzo dużego humidora lub stylowej gabloty na cygara zaczynamy od umieszczenia suchych cygar jak najdalej od urządzenia nawilżającego. Potem, co 5-7 dni, przesuwamy je coraz bliżej niego. Proces ten powinien trwać minimum 6 tygodni. W przypadku braku humidora wysuszone cygara można umieścić w szczelnym, plastykowym pojemniku na całe dwa dni, co pozwala zapobiec dalszemu ich wysuszeniu, zatrzymaniu resztek wilgoci. Dopiero na trzeci dzień wkładamy do pojemnika gąbkę nasączoną wodą destylowaną, mając na uwadze ryzyko pękania cygar. Dlatego też na początku nawilżamy gąbkę umiarkowanie, pamiętając o otworze w rogu wieka pojemnika w celu umożliwienia w nim cyrkulacji powietrza.

Zanim zdecydujemy się na przypalenie odnowionego cygara, upewnijmy się, że odzyskało ono częściowo świeżość. Suche palą się szybko – albowiem proces spalenia nie jest hamowany naturalną wilgotnością liści tytoniu – pozostawiając w ustach gorzki smak. Kiedy cygara tracą wilgotność, ich bukiet zapachowo-smakowy ... swoja moc i jakość.

 

JAK prawidłowo przypalać cygara?

Istnieje wiele sposób przypalania cygar, jednak niezależnie od wybranej metody pamiętać musimy o tym, by robić to delikatnie, powoli i równo. Przede wszystkim nie śpieszymy się. Ma to być doświadczenie relaksujące. Cygaro trzymamy horyzontalnie, płomień zaś pozostaje w bliskim kontakcie z końcówką cygara, tak, by nie opalać wrappera (najgorętszą częścią płomienia jest biały jego koniuszek). Następnie powoli obracamy cygarem, aż do równomiernego zwęglenia całej opalanej powierzchni. Cygaro trzymamy w ustach, wciąż utrzymując płomień ognia blisko końcówki (na pół cala), uważając by nie dotykać nim stopki i pociągając z jednoczesnym obracaniem go, aż do uzyskania równomiernego żaru (zbyt szybkie, nerwowe pociągnięcia powodują szybsze utlenianie się tytoniu, co w efekcie daje gorzki smak).

 

JAK ponownie przypalać cygara?

Kiedy zgaśnie nam cygaro, nie panikujemy. Jedna z technik ponownego jego przypalenia polega na wyczyszczeniu całej stopki z popiołu przez delikatne pocieranie i/lub dotykanie końcówki o wewnętrzną ścianę popielniczki (czasami popiół sam odpada, gdy robimy przerwę w degustacji), a następnie przypalamy je zapalniczką lub zapałkami. Po delikatnym pociągnięciu, w celu lepszego rozpalenia końcówki, robimy coś przeciwnego, a mianowicie dmuchamy w cygaro, by oczyścić stopkę ze smoły i żywic z poprzedniego palenia (uważamy na iskry). Inną techniką jest odcięcie końcówki cygara (mniej więcej na  długość 1/4 do 1/2 cala), dzięki czemu pozbawiamy je wypalonych partii, które w smaku są zazwyczaj gorzkie.

 

JAK stwierdzić, czy cygaro jest świeże?

Cygara, których wrapper ma oleisty, soczysty połysk możemy uznać za właściwie nawilżone i wysokiej jakości. Jednakże dość matowo prezentujące się liście pokrywowe wcale nie świadczą o gorszej klasie. 

Jedynym dobrym sposobem, by przekonać się o świeżości cygara jest tzw. "the pinch test", polegający na lekkim zaciskaniu i obracaniu cygara między kciukiem a palcem wskazującym. Powinniśmy poczuć jędrność i sprężystość, lecz nie twardość. Jeśli tylko wyczujemy kawałek martwego drewna lub miejsca szczególnie miękkie i gąbczaste – nie kupujemy.

 

JAK obcinać cygara?

Po pierwsze, należy zaopatrzyć się w dobrą obcinarkę (lub nóż), to znaczy taką, która ma ostre i sprawnie działające ostrza. Po drugie, przycinamy cygaro od strony główki – nie więcej niż do około 1/16–1/8 cala. Cała bowiem sztuka polega na tym, aby zachować nienaruszony kapturek. Jeśli usunięta zostanie znaczna jego część (albo nawet cały), wówczas główka cygara podczas palenia zacznie stopniowo rozłazić się z powodu śliny, w rezultacie czego resztki kapturka odkleją się. Niektórym palaczom to nie przeszkadza, inni zaś uważają to za rodzaj niedbalstwa.

 

JAK sobie radzić z czopami (plug) w cygarze?

Utrudniony ciąg cygara może powodować obecny w nim czop (z angielskiego plug), który blokuje swobodny przepływ powietrza i dymu. Najczęściej jest nim fragment liścia (na przykład źle zapakowanego), ewentualnie część łodygi, która dostała się do pęku zwijanych liści jeszcze przed zrolowaniem. Po prostu podczas rolowania zwijacz skręca pęk tytoniu, uwięziwszy taki korek w środku. To dla palacza trudny orzech do zgryzienia. Tym bardziej, że wiele takich czopów znajduje się w główce cygara, a wówczas palenie od samego początku przynosi same przykrości, w skrajnych przypadkach potrafi nawet uniemożliwić palenie. Jedna z metod na zaradzenie tej sytuacji polega na delikatnym masowaniu cygara w palcach. Uparty, cierpliwy palacz może w ten sposób zlokalizować miejsce występowania czopa i spróbować nieco poluzować skręconą masę tytoniu. Jednakże należy zachować dużą ostrożność z uwagi na ryzyko pęknięcia wrappera. Jeśli przed zastosowaniem owego “masażu” zwilżymy palce wodą, metoda jest bardziej skuteczna. Niektórzy stosują desperacką próbę przepchnięcia lub przebicia takiego miejsca wykałaczką lub kawałkiem cienkiego drutu, co jest ryzykowne z uwagi na wspomnianą wyżej możliwość uszkodzenia pokrywy. Niestety, czopy są nie do uniknięcia. Wiedzą o tym dobrze szczególnie ci, którzy dużo palą. Na szczęście takie przypadki stanowią raczej wyjątek niż regułę.

 

JAK odróżnić dark natural od maduro?

Im więcej słońca dostają liście tytoniu podczas wegetacji, tym później są mocniejsze i słodsze w smaku, słowem dojrzalsze. Taki liść charakteryzuje się ciemnobrązową barwą. Czasami palacze mają problem z rozróżnieniem terminów dark natural i maduro, określających kolor wrappera. Dark natural oznacza ciemniejszą pokrywę cygara. Maduro zaś z hiszpańskiego znaczy “dojrzały”.  Istnieje tutaj pewna zależność, choć nie jest to to samo. Dla osiągnięcia bardzo ciemnego koloru pokrywy, zwanego maduro, wybiera się specjalnie wyselekcjonowane (dolne) partie krzaka, które później przez długi okres przechodzą proces fermentacji. Suszy się je, a nawet podgrzewa. W trakcie tej obróbki wydzielane olejki z powrotem wnikają w liść, powodując jego ciemnienie. Proces ten często powtarza się kilkukrotnie. Na przykład fermentacja popularnego liścia maduro Connecticut Broadleaf, ze względu na jego grubość, zachodzi w temperaturze około 74 stopni C, nieco wyższej niż w przypadku innych liści. Natomiast dark natural odnosi się do genetycznej zdolności nasion pewnych odmian tytoniu do wydawania ciemnych liści. Pamiętajmy przy tym, iż nie wszystkie liście dark natural, które dojrzewały w słońcu i podlegały procesowi fermentacji są prawdziwymi maduro. Tak naprawdę klasyczny wrapper dark natural można zaklasyfikować jako colorado maduro, czego najlepszym przykładem są liście afrykańskiego cameroon czy Cuban-seed rosnące w Hondurasie, Nikaragui, Ekwadorze i innych krajach. Maduro to ciemno czekoladowy wrapper.

 

JAK rozumieć termin puro?

Cygaro wykonane w całości z tytoni wyhodowanych w jednym kraju nazywamy puro. Najbardziej znane puros to cygara kubańskie. Wszystkie składowe tych cygar (to jest: wrapper, zwijacz, wypełniacz) pochodzą z tytoni zebranych na Kubie. Trudności w dostępie do tytoni składowych powodują, że puros należą do towarów rzadkich. Producenci cygar są zawsze dumni ze swoich puros, traktując je jak dobrodziejstwo, z uwagi na lepszą kontrolę nad jakością produktu końcowego. Powstają one nie tylko na Kubie. Z Dominikany pochodzą równie doskonałe puros, jak chociażby Breton Corojo Vintage, Corojo 2000 czy Opus X.

 

JAK odróżnić ligero od seco i od volado?

Istnieje prosta klasyfikacja rodzajów liści tytoniu pochodzących z jednej rośliny, niezależnie od jej odmiany. W każdej zasianej z myślą o produkcji cygar roślinie można wyróżnić trzy rodzaje liści. Każdy z nich pochodzi z innej jej części. Cygaro – aby paliło się poprawnie – powinno być zbudowane z kombinacji wszystkich tych rodzajów. I tak, ligero to liście zbierane ze szczytowej partii rośliny. To one decydują o sile smaku cygara. Natomiast liście ze środkowej partii rośliny, dające łagodny smak i wpływające na ogólny aromat, nazywamy seco. Natomiast z dolnej części pochodzą liście zwane volado, które wprawdzie w stopniu znikomym wpływają na smak cygara, lecz są cenione ze względu na doskonałe właściwości spalania. Ligero i seco palą się stosunkowo słabo, więc dodatek volado wydaje się koniecznością dla uzyskania pożądanej gładkości palenia. Podczas produkcji mieszanek o preferowanym smaku używa się więc kombinacji ligero, seco i volado z różnych szczepów rośliny.

 

JAK rozumieć termin corojo?

Termin corojo pochodzi od nazwy plantacji El Corojo Vega, na której po raz pierwszy wyhodowano odmianę tytoniu opracowaną w Vuelta Abajo Valley na Kubie.  Oleista i cienka faktura liścia corojo i znikoma ilość żyłek na jego powierzchni sprawiają, że jest on najbardziej cenionym liściem pokrywowym wśród producentów kubańskich cygar. Unikalna kombinacja składników mineralnych w glebie, na której hoduje się tę odmianę, a także właściwe nawadnianie, odwadnianie i nasłonecznienie, umożliwiają idealny wzrost tej specyficznej rośliny. Dodajmy, że jest ona niezwykle delikatna i jeśli nie rośnie w swojej macierzystej dolinie, rośnie słabo lub nawet wcale. Próby przeniesienia hodowli do innych regionów Kuby, czy do sąsiednich krajów karaibskich, często kończą się fiaskiem. W ciągu ostatnich kilku lat tylko dwóm hodowcom z Bonao na Dominikanie udało się zebrać udany plon odmiany corojo (notabene: panują tam bardzo podobne warunki jak na kubańskich plantacjach). Wrapper uzyskiwany z tej odmiany często określa się jako rosado shade  z uwagi na rzadko spotykany, lekko czerwonawy odcień.

 

JAK rozumieć termin colorado?

Termin colorado odnosi się do barwy wrappera i znajduje się on w środkowym spektrum koloru brązowego. Najczęstszym wariantem jest colorado maduro, uprawiany zazwyczaj w Indonezji i często nazywany, z tego powodu, sumatra. Innym obszarem uprawy tego liścia jest Kamerun.

 

JAK rozumieć termin maduro?

Maduro z hiszpańskiego znaczy “dojrzały”. Liść maduro to po prostu wraperr w kolorze brązu lub ciemnego-brązu. Dwa najbardziej popularne jego rodzaje to: colorado (brąz) i oscuro (ciemny brąz). Istnieje kilka metod uzyskiwania takich odcieni w zależności od uprawianych hybryd tytoniu. Tak więc, niektóre z nich poddaje się dłuższej fermentacji, podczas gdy inne pozostawia się na roślinach do końca rocznego cyklu ich wzrostu. Większość liści maduro uprawia się w Indonezji, Brazylii, Meksyku i Kamerunie.

 

JAK rozróżniać terminy shade grown i sungrown?

Te dwa, z pozoru podobnie brzmiące terminy, odnoszą się do dwóch całkowicie odmiennych rodzajów uprawy liścia pokrywowego. Shade grown to inaczej tytoń uprawiany pod pokrywą z tkaniny, a konkretnie pod dużymi, białymi kawałkami materiału podobnego do muślinu, zawieszonymi na wysokości 6-10 stóp nad powierzchnią uprawy w celu ochrony liści przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Jego przeciwieństwo stanowi sungrown, czyli liście tytoniu dojrzewające w pełnym słońcu. Te dwa sposoby uprawy dają w rezultacie dwa odmienne rodzaje wraperrów, albowiem promienie słoneczne mają zasadniczy wpływ na ilość olejków i cukrów produkowanych przez roślinę, grubość żył występujących na powierzchni liścia i jego ostateczny kolor. Typowym kolorem dla wszystkich shade grown jest claro, czyli kolor zbliżony do koloru kawy ze mlekiem (wielu hodowców zamiennie stosuje inny termin, a mianowicie natural). Natomiast klasycznym kolorem wraperrów sun grown jest maduro o barwie ciemnej kawy.

 

JAK i gdzie uprawia się liście connecticut?

Rejonem uprawy liści zwanych connecticut jest dolina Connecticut River w północno-wschodniej części stanu Connecticut i obszar częściowo obejmujący stan Massachusetts. Z tego liścia wytwarza się wrapper claro spotykany w wielu cygarach na świecie. W ostatnich latach udało się wyhodować liście o podobnym odcieniu także w Dominikanie i Ekwadorze. Dla przemysłu tytoniowego okazało się to wielce zbawienne, albowiem plantacje w Connecticut zostały w minionych latach zrujnowane w wyniku zarazy “niebieskiej pleśni”. Inny rodzaj wrappera connecticut stanowi odmiana Broadleaf, która ma ciemniejszy, podchodzący pod maduro odcień.

JAK zintensyfikować  walory smakowe cygara?

Podczas palenia cygara odruchowo kierujemy dym do rożnych części języka, albowiem rozpoznaje on różne bodźce smakowe w zależności od lokalizacji kubków smakowych na jego powierzchni. Przypomnijmy zatem, iż najbardziej wysunięta, przednia część języka (czubek) ukierunkowana jest na smak słodki, tylna – na gorzki, brzegi tylno-boczne obsługują – smaki kwaśne, natomiast przednio-boczne – słone. Środek powierzchni języka jest pod tym względem neutralny. Dzięki podstawowej znajomości anatomii i fizjologii ludzkiej możemy zatem odkrywać wiele różnych smaków, i najczęściej palacze robią to intuicyjnie. Niektórym jednak nie wystarczają same wrażenia smakowe pochodzące z języka i robią krok dalej, stosując tak zwany retrohaling. Metoda ta, opisana szczegółowiej w innym artykule, polega na skierowaniu cygarowego dymu z tylnej części jamy ustnej ku górze do zatok i wydechu przez nos. Wystarczy więc wprowadzić odrobinę dymu do strumienia powietrza i wykonać delikatny wydech przez nos, jednocześnie podnosząc język do podniebienia. Dzięki temu możliwe jest wykrycie wszelkich niuansów w bukiecie smakowym cygara. Warto też pamiętać, iż kubki smakowe rozmieszczone są także w tylnej ścianie gardła.

 

JAK odróżnić terminy hand made i hand rolled znajdujące się na etykietkach cygar?

Cygara premium, których pokrywa była nakładana ręcznie noszą etykietkę z informacją hand rolled, natomiast termin hand made (inaczej hecho a mano) oznacza cygara wykonane ręcznie. Praktycznie tylko totalmente a mano oznacza cygara wykonane od początku do końca przy użyciu rąk torcedors, albowiem hecho a mano nie określa precyzyjnie udziału ręcznej pracy w produkcji cygar (na przykład mogły być one tylko ręcznie formowane lub tylko ręcznie wykańczane).

 

JAK rozwiązać problem banderolki?

Zgodnie z zasadami powinno się usuwać banderolkę (etykietkę) z cygara jeszcze przed jego zapaleniem. Jednakże zawsze znajdą się tacy, którzy pragną, aby inni wiedzieli co w danej chwili palą, szczególnie gdy chodzi o dobre marki jak Fuente, Cohiba czy Montecristo. Podobno zwyczaj pozbywania się etykietek przyszedł z Anglii. Ma on swoje oczywiste uzasadnienie. W końcu zakładając markowy garnitur, staramy się ukryć starannie metkę, aby nie narobić sobie wstydu. To samo można powiedzieć o cygarowych banderolkach, chociaż wydaje się, że nie jest o aż tak konieczne jak w przypadku garderoby. Pijąc trzydziestoletnią whisky nie zrywamy przecież z butelki etykietki z nazwą “Highland Park”. Nawet jeśli ktoś chciałby za wszelką cenę trzymać się zasad, może napotkać trudności w ich przestrzeganiu. A to z tej prostej przyczyny, że banderolki bardzo często są zbyt mocno sklejone i każda nierozważna próba rozerwania ich może spowodować uszkodzenie wrappera. W takiej sytuacji wypalamy jedną trzecią cygara (dzięki czemu mamy okazję przez jakiś czas pochwalić się swoim zakupem) i dopiero wtedy ponownie zrywamy banderolkę. Dym i ciepło produkowane przez cygaro powinny nieco rozrzedzić klej zastosowany w banderolkach. Metoda nie zawsze jest jednak skuteczna.

 

JAK przechowywać cygara w tubkach?

Metalowe tuby lub szklane pojemniki mają za zadanie przede wszystkim chronić cygaro (tak jak specjalne futerały chronią skrzypce). Takie opakowanie z cygarem w środku pozostawione w warunkach niewłaściwej wilgotności potrafi utrzymać świeżość cygara nie dłużej niż tydzień. Jeśli decydujemy się umieścić w humidorze cygaro w tubie powinniśmy zapewnić mu cyrkulację wilgotnego powietrza. Wystarczy wyjąć korek lub odkręcić nakrętkę. Jeśli zabieramy cygaro ze sobą, nie zapominamy, oczywiście, o zatkaniu tubki korkiem lub nałożeniu nakrętki. Nie pozbywajmy się tubek po wypalonych cygarach, pytajmy o nie w sklepach, słowem zbierajmy je, szczególnie te po cygarach o rozmiarze 7x54 i większym, tak aby zmieściły się w nich wszystkie inne cygara o tym samym i mniejszym formacie. Mogą się przydać w podróży jako idealne miejsce do tymczasowego przechowywania cygar. Metalowe pojemniki i szklane rury utrzymają przez pewien czas świeżość cygar i zabezpieczą je przed zgnieceniem, połamaniem. W celu uniemożliwienia przesuwania się cygar w ich wnętrzu można obłożyć je watą lub wełną.

 

JAK sobie radzić z cygarem, które pali się tylko jedną stroną?

Zjawisko to nazwano z angielskiego canoeing, co można przetłumaczyć jako “pływanie kajakiem”. Rzeczywiście, cygaro z tendencją do spalania się jedną stroną (bokiem) przypomina trochę kajak, łódkę, kanoe. Nie jest to stan normalny. Najczęstszą tego przyczyną są: źle zwinięty liść lub palenie na zewnątrz w wietrzny dzień. Obracając jednak cygaro w trakcie palenia możemy w niektórych przypadkach zapobiec temu zjawisku. Jeśli jednak w cygarze mamy większą masę niespalonego liścia (na cal długości lub więcej), przydatna może okazać się inna technika. Otóż zostawiamy cygaro w popielniczce, aby samo zgasło. Po chwili za pomocą zapalniczki opiekamy niepożądany fragment i znowu zostawiamy je w popielniczce – niech się samo pali. Można też przyciąć cygaro na około pół cala i ponownie je zapalić. Przypalając, należy robić to równomiernie, tak by cały tytoń się żarzył. Można spróbować innej sztuczki, a mianowicie dotąd dmuchać na nie strawiony przez ogień fragment cygara, dopóki wrapper nie zacznie się żarzyć. Nasza cierpliwość może zostać w końcu nagrodzona. W podobnej sytuacji większość palaczy będzie starała się ponownie przypalić ów oporny bok cygara (niektórzy jednak wyrzucą takie canoe do kosza), lecz metoda ta jest niewiele bardziej skuteczna od zwykłej kosmetyki, albowiem po kilku minutach cygaro najczęściej lubi znowu “kajakować”. Zapalając cygaro od wewnątrz – po starannym oczyszczeniu z popiołu wypalonego wnętrza – osiągniemy dużo lepsze efekty. Płomień zapalniczki kierujemy nie do środka, a ku wewnętrznym krawędziom cygara. Po prostu opalając sam wrapper, nie mamy pewności, że zostanie właściwie opalony zawijacz, a liść ten odgrywa dużą rolę w spalaniu wypełniacza i wrappera. Przypalając od wewnątrz mamy pewność, że ogień zacznie trawić zawijacz. Dla lepszego efektu dmuchamy na niego, by lepiej się palił. Jednakże skutecznej metody na radzenie sobie z canoeing po prostu nie wymyślono.

 

JAK sobie radzić z rozwijającymi się cygarami?

Niektóre cygara mają tendencję do rozwijania się i najczęściej dotyczy to cygar gorszej jakości. Wrapper schodzi najczęściej z dwóch powodów: wadliwego nałożenia go w fabryce podczas zwijania cygara lub jego zbytniego wysuszenia. W tym drugim przypadku wrapper nie ma wystarczającej elastyczności, by prawidłowo przylegać do zawijacza (należy zachować dużą ostrożność podczas przycinania takich cygar). Jeśli wrapper rozwija się przy główce, wystarczy zwilżyć jego koniec językiem. Gdy po zwilżeniu śliną, problem pozostaje lub dotyczy stopki, można wtedy spróbować usunąć cały wrapper lub wyrzucić takie cygaro do kosza. Palenie cygara bez wrappera jest dla palacza oczywistą stratą, albowiem liść pokrywowy ma duży udział w kształtowaniu profilu smakowego, pomijając już fakt jawnej nieestetyczności.

 

JAK sobie radzić z tunnelingiem?

Zjawisko zwane tunnelingiem (tunelowanie) powstaje, gdy: a) wierzchnia powierzchnia wrappera jest zbyt wilgotna lub nadmiernie oleista i nie pali się w takim samym tempie co wypełniacz i zwijacz; b) wypełniacz i zwijacz nie zostały zrolowane dość mocno i palą się szybciej niż wrapper lub gdy liście tworzące wypełniacz i zwijacz są zbyt suche, co w efekcie daje to samo, to znaczy ich szybsze spalanie. Przypalając takie cygaro warto się upewnić czy pali się ono równomiernie, to jest – tak samo w środku jak i na obwodzie. Zwykle liść wewnątrz (najczęściej Ligero) pali się najwolniej i gdy cygaro spala się bez problemów uzyskujemy ładnie uformowany stożek lub, po strzepnięciu popiołu, “wisienkę”.

 

JAK to jest z kubańskimi cygarami? Były świetne, czy wciąż są?

Mimo, że każdy palacz najczęściej wie czego potrzebuje i co chce kupić, nie zawsze ma pewność czy kubańskie cygaro, które nabył jest autentyczne. Jeśli przebywamy w kraju, w którym są one dostępne, kupujmy je zawsze w legalnych salonach i sklepach, unikając dziwnych miejsc obliczonych na zysk czerpany z naiwności turystów. Autentyczne pudełko kubańskich cygar posiada zielono-białą etykietę “Republica de Cuba. Sello de garantia nacional de procedencia" (co znaczy, że kubański rząd jest gwarantem eksportowanych z Hawany cygar). Na takim pudełku znajdziemy także owalny znaczek u dołu z następującymi informacjami: "HECHO EN CUBA" i “Totalamente a mano”, poniżej zaś znajduje się kod fabryki i kolejna informacja “Habanos s.a.”. Kubańskie cygara zrobione w latach 1961–1989 posiadają znaczek “HECHO EN CUBA”, natomiast te wytworzone po 1985 r. zawierają jeszcze kod fabryczny. Znaczek “Habanos s.a.” pojawił się dopiero w 1994 r. A jeśli komuś uda się kupić pudełko kubańskich cygar jeszcze sprzed rewolucji komunistycznej, ze stempla na nim odczyta: “MADE IN HAVANA-CUBA", poniżej znajdzie też kod fabryki i wybity wyraz “HABANA". Należy uważać na pudełka z napisem "Envuelto a mano" (oznacza to tylko, że produkt został ręcznie zapakowany). Dobrym rozwiązaniem przed zakupem habanos jest przejrzenie Galerii Podróbek zamieszczanej w magazynie “Cigar Aficionado”, by zapoznać się z fałszywymi i autentycznymi cygarami z Kuby.

 

JAK unikać i rozpoznać podróbki?

Na rynku znajduje się wiele fałszywych cygar, szczególnie tych markowych, jak Cohiba, Montecristo, Partagas czy Padrón 1964 & 1926, Fuente Fuente Opus X i Arturo Fuente. Stojąc przed okazją zakupu którychkolwiek z wymienionych marek, nawet doświadczony palacz traci na chwilę rozum, tym bardziej, że jest kuszony atrakcyjną ceną (na przykład jedną trzecią rynkowej). Niestety, wkrótce okazuje się, że zakupiony towar nie ma nic wspólnego z oryginałem i jest już za późno na reklamację. Oto kilka porad, które warto zapamiętać, aby uniknąć podobnej sytuacji. Po pierwsze, jeśli ktoś za pół ceny, oferuje pudełko cygar o znanej wartości rynkowej jest to pierwszy i wyraźny sygnał, aby nabrać podejrzeń. Po drugie, jeśli mamy okazję obejrzeć dokładnie takie cygara, koncentrujemy się na ocenie ich konstrukcji. Oryginalne cygara premium powinny być tego samego koloru, natomiast fałszywki posiadają często wrapper o nieco rustykalnym wyglądzie z licznymi żyłkami. Po trzecie, sprawdzamy banderolki. W dobie niesłychanego postępu technologicznego można dzisiaj łatwo i perfekcyjnie podrobić niemal każdy wydruk. Nie będzie on jednak nigdy idealny. Dlatego warto znać wygląd oryginalnych banderolek, szczególnie ich oprawę graficzną (stemple, rozmiar samej banderolki) i wreszcie wygląd oryginalnego pudełka. Im większa jest nasza wiedza, tym mniejsze ryzyko zakupu podróbek.

 

JAK dojrzewają cygara w domu?

Dojrzewanie cygar to jeden z najważniejszych aspektów związanych z ich konsumpcją, tak samo ważny jak budowa czy smak. Na ogół większość cygar premium nie przekracza wieku 6–8 tygodni, a więc są na tyle świeże, że warto zadbać o ich przyszłość, albowiem przechowywanie w humidorze poprawia ich smak i ciąg. Długotrwałe dojrzewanie w warunkach 70/70 (70% wilgotności i 70 stopni Fahrenheita – to jest około 21 stopni Celcjusza) powoduje łagodnienie cygar, w efekcie czego palacz ma większe możliwości docenienia ich złożoności i wszelkich niuansów dotyczących składu mieszanki. Jednakże pamiętać należy o tym, że ostatecznie każde cygaro osiągnie kiedyś swoją szczytową jakość i dalsze przechowywanie nie poprawi, a nawet pogorszy ją. Cygara w wieku 3-4 lat lub więcej (określane w prasie anglojęzycznej jako vintage) mają zazwyczaj właściwą konstrukcję i smak, a ich dalsze dojrzewanie w humidorze daje, w wielu przypadkach, znakomity rezultat w postaci wybornego smaku. Pamiętajmy jednak o tym, że cygara to produkt w stu procentach naturalny i jeśli tylko uznamy zawartość nowo zakupionego pudełka cygar za niezbyt “niedojrzałą”, przenieśmy ją do humidora przynajmniej na trzy miesiące. Po tym okresie możemy je palić – najlepiej w co miesięcznych odstępach w celu oceny ich jakości.

 

JAK przechowujemy cygara w celofanowych osłonkach?

Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że cygaro to produkt naturalny i trzymanie go w celofanie nie jest wskazane, chociaż niektórzy palacze uznają to za rzecz niezbyt istotną. Być może mają rację, o ile wypalają takie cygara w miarę szybko. Niektóre cygara sprzedawane są bez żadnych dodatkowych opakowań, większość jednak posiada celofanową osłonę w celu ochrony wraperra przed uszkodzeniem. Jedna zasada wydaje się bezdyskusyjna. Otóż mając humidor zdolny zapewnić w swoim wnętrzu warunki 70/70, przechowujemy w nim cygara bez żadnych fabrycznych opakowań, aby “oddychały” i prawidłowo dojrzewały.  Zawsze warto mieć trochę egzemplarzy dojrzewających bez celofanu, gdyż nieco łagodnieją. Przy okazji jest to świetny test na to: czy cygara w celofanie smakują lepiej od tych rozpakowanych (te, zanim zapalimy, trzymamy przynajmniej 4-6 tygodni)? Jeśli koniecznie musimy przechowywać w humidorze cygara z folią, otwórzmy przynajmniej końcówkę osłonki dla zapewnienia minimalnej cyrkulacji powietrza. Podczas ściągania folii z cygara należy uważać na ryzyko uszkodzenie wraperra. Kiedy cygaro bez folii znajdzie się już w humidorze, starajmy się co kilka tygodni zmieniać jego miejsce w humidorze. Jedynie palacze często noszący cygara przy sobie, powinni taką osłonkę zostawić.

 

JAK pielęgnować cygara?

Zbyt wysoka temperatura w humidorze może doprowadzić do inwazji tytoniowego robaka – Laciodermy. Jeśli w porę zauważymy obecność szkodnika, istnieje duża szansa na uratowanie sporej części zasobów. Należy zatem dość często kontrolować ich stan i usuwać z humidora podejrzane egzemplarze. W umiarkowanych warunkach klimatycznych można przechowywać tak nawet kilkaset dobrych cygar. Warto też zaopatrzyć się w mały cyfrowy higrometr-termometr, za pomocą którego mierzymy wilgotność i temperaturę nie tylko w wyższych partiach naszego cedrowego pojemnika. Położone najniżej cygara mają gorsze warunki od tych znajdujących się wyżej. Jeśli w jednym humidorze przechowujemy naprawdę dużą ilość cygar, najlepszym rozwiązaniem będzie zakup kolejnego humidora.  Poza tym warto 1-2 razy w miesiącu wyjąć cygara z humidora i wyłożyć je na białej kartce papieru w celu stwierdzenia ewentualnej inwazji robaka i oceny ich stanu (na przykład właściwego nawilżenia). Układając cygara z powrotem w humidorze, pamiętajmy o odrzuceniu cygar “chorych” i umieszczeniu na górze tych, które wcześniej leżały w jego dolnych partiach (i vice bersa). Rozsądnym rozwiązaniem wydaje się także rozdzielenie cygar w zależności od planowanego okresu dojrzewania i momentu zapalenia. W tym celu przynajmniej jeden humidor można przeznaczyć na cygara premium, drugi na te o niższej wartości. Te drugie są bardziej podatne na zarażenie Laciodermą, można je więc palić częściej, co znajduje też swoje uzasadnienie z ekonomicznego punktu widzenia. Generalnie miejmy oko na wszystkie cygara przechowywane w humidorach  i pozbądźmy się złudzeń, że humidor wykona za nas całą resztę podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych.